«Қызметің құтты болсын...пұшық шалым!»
Бірде Күлдірдің Зейтіні үйіне бір топ адамды
қонаққа шақырады. «Қонақтардың бас-аяғы жиналғанша карта ойнай тұрайық», -дейді
солардың бірі. Үстел үстіне газет төселіп сартта-сұрт ойын басталып кетеді. Көп
ұзамай-ақ үй иесі Зекеңнің қолы шығып, ұта бастайды. Аяқ астынан айдарынан жел
есіп, көңілі көтерілген Зекең өзінің ежелгі әдетімен «Қызметің құтты болсын,
пұшық шалым»,-деп әндете жөнеледі. Сөйтсе шақырған меймандардың бірінің танауы тесік
екен. Құдай қас қылғанда әлгі Зекеңнің ту сыртынан келіп, қолындағы картасына
көз салып тұр екен. Жұрт ду күлгенде
әлгі өз-өзінен шамданып, әйеліне:
«Киін,
кетеміз»,-деп жұлынып жұрттың Зекеңнің басу сөзін құлағына да ілмей өкпелеп
кетіп қалыпты.
Көп кешікпей Зекең жаңағы кісіден кешірім
өтініп, қонаққа қайта шақырады. Дастархан жайылып, дәм алдарына келген жаңағы:
-Зейтін
бізден басқа қонақтарың жоқ па еді, тоса тұрмадық па?-деп сұрапты.
Сонда
Зекең:
-Жоқ. Бұл жолы сіздерден басқа ешкімді де шақырғаным
жоқ. Шақырайын десем көбінің карта ойнайтын жыны бар. Қызып кетіп тағы да
«қызметің құтты болсың, пұшық шалым»,-деп қалып, сізді тіпті ренжітіп алармын,
-деп қорықтым деген екен.Сүлеймен Баязитов