Мал баққан елдiң,
Жай жатқан елдiң түлегi.
Алдында Қонтаж қасқая қарап
тұр ендi.
Сөйлеген сайын дiр етiп Қонтаж жүрегi
Қудай боп қашты реңi,
Дауысы еске салғандай екен
қаз үнiн.
Ұмытып бiр сәт елшiнiң саны
аздығын,
Көрiнген едi қаршадай бала,
Қонтажға,
Жатқандай қағып
Мызғымас қазақ қазығын.
Жатқандай қағып
Хан ордасының төрiне,
Ие - мен, деп
Тұрғандай байтақ жерiме
Бурадай шайнап тастамақ едi
баланы,
Келмедi халi.
Қозғалуға да көрiне,
Кемелдiк, кеңдiк
Өлшеусiз ерлiк
Тал бойына тұнған жалын жас.
Тақаса қалса,
Неден де болса тайынбас.
Ордасын шауып ойранын кетсе
шығарып,
Түтiнi өшiп,
Дастарқаны мәңгiлiк
жайылмас.
Берiлiп ойға
Алдырмай сырын сыздаған.
Хонтажының жүрегi мың сан
мұздаған.
Маңдайы жiпсiп
Тиянақ таппай табанын бүрсiз
тiрерге
Кездестi қайдан
Бермейтiн асу, құз маған.
Дегендей
Басын ұрғандай болып тау - тасқа,
Күйзелiсiн бәлкiм сыр қалып
жатқа
Айтпас та,
Қазыбектi көрiп сұңғыла көңiл
сезген ол,
Қазақтың күнi туарын алда
айқаста.
Туғанын iштей ұғынып.
Жанынан емес,
Ертеңiнен елдiң түңiлiп.
Аруағы тайып
Қампайған жүнi жығылып.
Тағдыры қылға
Сәтiнде тұрған iлiнiп,
Шарасыз Хонтаж
Тiккенде құлақ Қазыбекке
Қылыштай сөзден,
Жүрегi жатты тiлiнiп.
Сүлеймен Баязитов